قبول شایسته 
 1- عن ابى عبدالله -علیه السلام -قال:«من مرض لیلة فقبلها بقبولها کتب الله عزوجل له عبادة ستین سنة قلت و ما معنى قبولها، قال لا یشکوا ما اصابَهُ فیها الى أحدِ». (الکافى 3/ 115 )

امام صادق - علیه السلام - فرمودند :
کسى که یک شب بیمار شود و حقیقتاً (به شایستگى) آن راقبول کند. خداوند براى او عبادت شصت سال را مقدر می کند. پرسیدم، معناى قبول آن چیست؟ فرمود: از آنچه بر او پیش آمده به هیچ کس شکایت نکند. 

یک نکته 
پیش از پرداختن به شرح حدیث باید نکته ‏اى را یادآور شد :
این گونه روایات و مضمون آنها به این معن انیست که انسان سینه سپر کند و به دنبال سختیها و گرفتاریها برود. هر کس اهل این کارها نیست. بنابراین، اداى اهلش را در آوردن مطلوب نیست. 
صرف نظر از مجاز بودن یا عدم جواز آن، کسانى می ‏توانند خود را در سختى بیندازند و سختیها و مشکلات را بپذیرند که اگر همه سختیهاى عالم بر سر و صورت و تن و جان آنها فرو ریزد یک نفس عمیق نکشند .آه نکشند و آخ نگویند. نه این که اگر اندکى  سرما خورد، هر جا که رفتند یا عطسه و سرفه کنند و یا به هر شکلى آن رانشان دهند. و یا در صورت بروز کمترین کسالت یا مشکلى همه اهل عالم را مطلع سازند. بنابراین، نباید به دنبال سختیها بود. امّا اگر مشکلات و سختیها پیش آمد نباید شکوه کرد .
«مَن مرض لیلة فقبلها بقبولها»؛ کسى که یک شب بیمار باشد و حقیقتاً آن‏را بپذیرد .
منظور از قبول کردن این نیست که به پزشک مراجعه نکند و به مداوا نپردازد و یا آن که مراقب نباشد. بلکه باید همه این کارها را انجام داد، چنان کسى که آن راقبول نکرده نیز چنین می ‏کند امّا، تفاوت او در این است که نسبت به آنچه رخ داده است ناراضى نیست. یعنى چیزى در وراى آن می که ‏بیند که سبب آرامش و طمأنینه اوست .
پس معناى قبول و حق آن چیست؟ 

قبولها متفاوت است. گاهى انسان هدایایی را از یک فرد معمولى دریافت می کند و گاه از یک شخصیت برجسته، هر چه درجه و مقام  فرستنده بالاتر باشد، دریافت آن براى گیرنده مطلوب‏تر خواهد بود. 
به عنوان نمونه، اگر کسى از طرف امان زمان - صلوات الله و سلامه علیه - یک دانه خرما دریافت کند - اگر نگوییم که از خود بیخود خواهد شد ،چون همه آنقدر محبوب شناس نیستند که نشان و اثر محبوب را آنچنان بشناسند که سبب تحول و تغییر همه جانبه درونشان شود - بسیار خوشحال خواهد شد. و در همه جا و بر همه کس تعریف خواهدکرد. حال اگر چیزى از جانب خدا برسد، چگونه خواهد بود؟ 
پس قبول شایسته یعنى آن‏که بداند این بیمارى بى دلیل نیست. این جهان، جهان اتفاقات و تصادفات نیست، بلکه جهانى است محکم و متقن که هر آنچه در آن رخ می دهد مدلّل و مستدل است. مبنا و ریشه دارد. اگر چه در برخى از موارد هم انسان  قاصر یا مقصر است امّا، کارها محکم است. بنابراین، هر چه رخ می دهد براساس استحکام و اتقان است. «کتب الله عزوجل له عبادة ستین سنه» ؛ خداوند عبادت شصت سال را برایش مقدر می دارد .شصت سال یعنى یک عمر. اگر متوسط عمر آدمى را هم بیش از شصت سال بدانیم امّا بالاخره، بیشتر از شصت سال عبادت نمی ‏کند. کسى که یک عمر عبادت کرده است چقدر به رشد و کمال خواهد رسید و چه اندازه به قرب الهى دست پیدا می کند. بویژه اگر بر حسب ظاهر شریعت عمل کند. کسى که یک شب سختى فَرا آمده از ناحیه خدا یا قوانین و سنتهاى تغییرناپذیر الهى و جهان طبیعى را که خدا این گونه آفریده است ،تحمل کند، عبادت شصت سال را بر او مقدر خواهند کرد. 
 «قلتُ ما معنى قبولها، قال لا یشکوا ما اصابه فیها الى أحد» ؛  سؤال کردم که قبول شایسته به چه معناست؟ فرمود: آن سختى را که برایش آمده، به کسى اعلام نکند .(از آن شکوه نکند) 
 بنابراین، نقل نکردن سختیها براى دیگران و شکوه نکردن در نزد دیگران نشان قبول است. و این قبول و پذیرش برابر است با یک عمر عبادت و رشد و حرکت و سیر و سلوکى که از شصت سال عبادت به دست می ‏آید.
 و امّا چنان که قبلاً نیز بیان شد، مراجعه به پزشک و کمک گرفتن از افرادى که می توانند در رفع مشکل یارى گر باشند واجب و لازم است، امّا بیان آن در نزد سایرین نه تنها ضرورت ندارد، بلکه اگر سبب تنزل نباشد حداقل سبب توقف است و لو این که تنزل نیز خواهد بود. بنابراین، آدمى باید همیشه از افراط و تفریط بپرهیزد.

 2- قال الرضا علیه السلام : حمى یوم کفارة ستین سنه اذا قبلها بقبولها، قیل و ما قبولها، قال ان یحمدالله و یشکره و یشکوا الیه و لا یشکواالى غیره.)فقه الرضا - علیه السلام‌- ( تب داشتن در یک روز چنان که به شایستگى قبول شود کفاره شصت سال گناه است. از حضرت سؤال شد معناى قبول آن چیست؟  حضرت فرمود: اول خدا را حمد و ستایش کند. بگوید: خدایا تو را شکر که ابزار و وسایل و زمینه تب کردن مرا بدون آن که من انتخاب کنم که هدف شریعت است، فراهم کردى .
 انسان اگر عمداً خود را مجروح کند و به خود ضربه ای وارد سازد خلاف امر خدا عمل کرده و گناه کرده است امّا، اگر بدون این که تصمیم گرفته باشد کسى به او آسیبى برساند باید خدا را حمد کند که ابزار پاک کردن و پوشاندن گناهان را برایش فراهم کرده است. و یشکرُهُ ؛ شکر خدا بجا بی‏اورد. سجده شکر بگذارد و پیشانى بر خاک بساید. واین نشانگر نعمت بودن آنهاست .یعنى همین تب کردن و بیمار شدن، آب و نان و شهرت نداشتن و دچار گرفتارى و سختى بودن نعمت است و باید بر آنها شکر کرد. 
 «و یشکو االیه و لا یشکو الى غیره» ؛ به خدا شکایت کند و نه به غیر او.»
 شکایت بنده به خدا به گونه ‏اى که کسى متوجه نشود، مناجات است. این که بنده در خلوت به خداى خویش بگوید که تو سختی‏ها و مشکلات را در زندگى براى من فراهم کردی و من قبولش کردم. تو همراه و همسایه چندان خوبى برایم فراهم نکردى، تحملش کردم و... بدینِ معنا که نه از غیر و نه بر غیر شکایت نکند، مناجات خواهد بود.  اگر چه این مسائل را در نزد خدا ذکر می ‏کند، امّا در عین حال می پذیرد، آن‏ هم نه با غم و غصه و نگرانى.